Zwaaiende buurmannen

Een kabelgootje leggen draaien we onze hand niet voor om, maar het doe-het-zelf-vak beheersen we niet echt. Dan zijn die zwaaiende buurmannen toch wel erg handig. En wij boften er met twee.

Binnen een maand na onze verhuizing werd er al opgewekt over en weer gezwaaid. Buurman één diende zich al snel bij de voordeur aan met een hartelijke verwelkoming. Vlak daarna stelde buurman twee zich voor. Met ‘We komen jullie snel helpen, hoor!’ konden de heren bij ons niet meer stuk.

Ze kwamen spoedig hun belofte na,

want, zo bleek later, was onze tuin hun voornaamste doel. Na 17 jaar van verwaarlozing was deze wel aan een opknapbeurt toe, dat zagen de handige heren ook wel in. De ene na de andere boom werd gekapt, bosjes gesnoeid, grond werd verplaatst.

Onze jungletuin kreeg binnen één dag een complete metamorfose. Dat ze hun kans aangrepen om de aanblik vanuit hun eigen keuken flink te verbeteren was natuurlijk niet onze eerste gedachte. Ervan overtuigd dat we het getroffen hadden met deze kanjers, gingen we iedere dag blij naar het werk uitkijkend naar de verrassingsmomenten bij thuiskomst.

Toen de jungle was gekapt,

werd de Eigen-huis-en-tuin-droom wreed verstoord. Buurman één belde aan met het voorstel het terras op te hogen, andere beplanting te plaatsen en een nieuwe schutting zou toch ook wel een verbetering zijn. Dit alles konden ze wel ‘effe tussedoor’ doen voor een vriendenprijsje. Ietwat teleurgesteld dat dit niet bij hun welkomstpakket hoorde, stemden wij in. Het vriendenprijsje werd uiteindelijk niet genoemd, maar ach, de heren waren zo amicaal en joviaal, dat zat wel goed.

De verwachtingen waren hoog gespannen en we keken uit naar nog meer arbeid om gade te slaan, zij het betaald. Maar toen kwam er radiostilte. Eén week, één maand, twee, drie, zelfs vier. Het onkruid tierde welig, de bomen groeide weer aan, het Tarzanpakje kon weer uit de kast. Waar waren onze groene helden?

Bij het aanbellen hoorden we dat ze het toch wel erg druk hadden, maar oké, misschien hadden ze nog wel een uurtje over. Dit herhaalde zich enkele weken: aanbellen, uurtje, aanbellen, uurtje, aanbellen, uurtje. Tot ik het zat was. De tuin was één grote zandbak, de zomer stond voor de deur en binnenshuis waanden we ons in de Sahara.

Met veel vrouwenslijm,

snel een andere tuinman gebeld (want iedereen zat volgeboekt) die ons wél ‘effe tussedoor’ kon helpen, wat ook gebeurde. Alleen viel deze actie niet zo goed in de tuinaarde bij de Hobby-Bobbers. Vlak na de langverwachte voltooiing van ons groene paradijsje, lag er een boze brief op de mat vergezeld met een rekening van de ‘uurtjes’. Maar, en zo eindigde het protestbetoog, omdat hij ons toch wel een goeie buur vond, reduceerde hij z’n nota tot een vriendenprijsje.

Handige buurman zijn handig, alleen waren ze niet zo handig in het maken en nakomen van afspraken. Ach, het welkomstgevoel was zo overweldigend dat de rekening zonder morren is betaald. En zolang de buurmannen blijven zwaaien doen wij onze burenplicht. We zwaaien vriendelijk terug.