Zeg Verzetsmuseum, een verzetsheld blijft altijd een held!

Zeg Verzetsmuseum, een verzetsheld blijft altijd een held!

Foto: Mijn bloemen op het graf van Tjalling Bakker op het Ereveld in Loenen, tekst op de linten: ‘Dag liefste meester van de wereld, dank voor uw ondergronds verzet, Rie’

Wie had dat ooit kunnen bedenken – tegenwoordig mag een verzetsheld geen held meer heten, maar moet hij een ‘verzetsmens’ genoemd worden. Waar slaat dat nou weer op?

Kom je aan verzetshelden, dan kom je aan mij! Anno 2023 viert het wokisme zijn hoogtijdagen. En ik ben niet de enige die zich daar kwaad over maakt.

Hoe zit dat met zeehelden?

Historicus Zihni Özdil sprak zich daarover uit in een uitzending bij WNL¹. Het is volkomen normaal wanneer we in een bepaalde tijdgeest woorden gebruiken zoals een ‘zeeheld‘. Maar als blijkt dat die zeehelden van vroeger genocide massamoordenaars waren, zijn ze dan nog helden? Met die kennis (en inzichten) van nu zeker niet meer.

Wegkijken

Maar wat het Verzetsmuseum nu stelt, is dat mensen heldhaftig kunnen zijn, maar niemand is 100 procent een held, dus gaan we verzetshelden geen helden meer noemen. Maar het Verzetsmuseum slaat daarmee de plank volledig mis.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog keek een groot deel van de Nederlanders weg voor het fascistisch regime. Veelal uit angst en nood voor het overleven, de monden moesten immers gevoed worden. Alhoewel de aantallen niet goed te achterhalen zijn, want de werkelijkheid was heel divers. Er waren ook mensen die aan klein verzet deden, door de buurman te helpen aan extra bonnen. Of hun mond houden als ze wisten dat er drie deuren verder iemand ondergedoken zat.

Feit was wel dat er een flinke groep met de Duitsers meedeed: de landverraders, de NSB’ers. Niemand kon iemand vertrouwen.

Een handvol mensen

Er was maar een handvol mensen die daar willens en wetens, met gevaar voor eigen leven, tegen in opstand durfde te komen. Ze werden gemarteld door de Nazi’s, en zij niet alleen, vaak ook hun familie en dierbaren. Ondanks dat ze wisten dat ze konden worden gefusilleerd, hebben zij hun nek uitgestoken en veel Joden kunnen redden. Zonder eigen belang!

Definitie van een held

Volgens mij is het Verzetsmuseum vergeten wat de definitie is van een held:

Volgens Wikipedia:

Een held of heldin is een bestaand, fictief of historisch persoon die, wanneer geconfronteerd met gevaar, rampspoed of vanuit een zwakke positie, moed en de bereidheid tot zelfopoffering betont voor een grotere zaak.

Volgens de Dikke van Dale:

Iemand die uitblinkt door moed.

Dus waar halen jullie het recht vandaan om deze definities onderuit te halen? En realiseren jullie je wel dat met deze denkwijze er zich een groot gevaar kan ontwikkelen? De Neonazi’s kunnen namelijk precies dezelfde argumenten gebruiken: ‘Niemand was 100 procent een held, dus niemand was ook 100 procent een misdadiger’!

Boodschap voor het Verzetsmuseum

Ondanks de ‘nuances’ die het Verzetsmuseum heeft willen aanbrengen na alle kritieken, heb ik maar één boodschap voor ze:

Het argument dat een verzetsheld zelf een hekel had aan het woord ‘held’, bevestigt alleen maar dat ze juist helden waren. Als ik iemand uit het water red, voel ik me ook geen held, maar deed ik m’n burgerplicht. Als ik er wél mee zou pochen, zou ik juist het woord ‘held’ niet waar zijn.

Dus Verzetsmuseum, kappen nou met dat woke-gedoe; deze argumenten zijn niet alleen achterlijk, schandalig en kwetsend, maar negeren ook de feitelijke geschiedenis én feitelijke definities. Verzetshelden zijn wel degelijk helden!

Lees ook

Artikel in de Telegraaf – Voor altijd verzetsheld

Note: De opzet van dit artikel is gebaseerd op de uitspraken van Zihni Özdil tijdens de uitzending bij WNL.

1. Zie hier de uitzending.[↩]